Uitgeverij Manteau wenst Fred Braeckman een goede vaart

 

De laatste reis van Fred Braeckman

Met ongeloof vernamen we het voorbije weekend het overlijden van Fred Braeckman. Fred, die decennialang een voorvechter was van het Vlaamse misdaadgenre. Hij was de eerste die oog had voor Vlaamse thrillerauteurs. Hij gaf hen een stem en een gezicht in de nationale dag-en weekbladen en recenseerde hen steevast met een ongeëvenaarde kennis van zaken, in zijn eigen stijl vol ernst en mededogen. Talloze auteurs waren altijd opnieuw benieuwd naar wat Fred van hun nieuwste boek vond.

Hij was ook steeds bereid om boeken in te leiden bij boekpresentaties en deed dat zoals hij schreef: de essentie van het verhaal zoekend en aanrakend, gecombineerd met een fijn gevoel voor humor.

Hij stond mee aan de wieg van de Hercule Poirotprijs en bezorgde het genre op die manier het sérieux dat het voordien niet had.

Hij was een gids in het Vlaamse thrillerlandschap en zal danig gemist worden.

Het ga je goed, Fred, rust zacht.

Uitgeverij Manteau

 

“Je was een fijne man, Fred, goedlachs en zeer begaan met de Vlaamse misdaadliteratuur, een gewaardeerde pleitbezorger voor jong talent en een toeverlaat voor de ‘anciens.’ Het ga je goed, Fred – je alibi sluit als een bus.” - Pieter Aspe

 

“Dag Fred. We hebben elkaar meer dan 30 jaar gekend. Van toen ik als jong broekje reisreportages maakte voor de radio en opkeek naar de ervaren journalist die je was. Later, in andere tijden en andere levens, gingen mijn boeken door je handen. Streng én mild was je, een zeldzame combinatie, gelardeerd met de broodnodige humor.

Ik wens je een goede reis, Fred. Maar waar je ook heen gaat, je vertrok veel te vroeg.”

Toni Coppers

 

“Absoluut ongeloof. ‘Dit kan gewoon niet.’ Mijn eerste gedachten terwijl ik jouw naam googelde en bang hoopte dat het om een macabere grap van een collega ging. Helaas. Vandaag blijf ik even verbijsterd.

Als er een persoon ervoor verantwoordelijk is dat ik meer dan een boekje schreef, dan was jij het wel. Onze eerste babbel die ’s middags begon en ergens tegen zessen eindigde, besloot je met: ‘schrijf een tweede, Patrick. Je bent het jezelf verplicht.’

‘Ah ja, Fred?’, zei ik. ‘Ja’, zei je, ‘niet om te eten, maar om te leven.’

Fred was altijd veel meer dan recensent. Noem hem gerust de bezieler van het Vlaamse spannende boek. Zijn Hercule Poirotpijs is ondertussen een monument geworden. Erudiet, minzaam, met veel mededogen, altijd in voor een bon mot, genietend van elk moment in het leven.

Ik weiger te geloven dat het toeval is dat ik net nu begonnen was in A Kiss before Dying, een spannende thriller die je mij die eerste keer al had aangeraden.

Ik weet wat je dacht over wat ons na de dood te wachten staat. Maar nu wou ik toch dat alle Vlaamse thrillerauteurs elk een verhaal zouden schrijven dat jij aldoor monkelend zou lezen. Een spannend verhaal over: ‘De man die zomaar verdween.’”

Patrick De Bruyn